Ze werden vorige week opgewacht door familie, vrienden en sympathisanten die langs de laatste paar honderd meter van hun route stonden te wachten. Met versierde straten, vlaggen en bloemen werden Dirk en Trudy binnengehaald als ware helden. Met deze vijfde en laatste etappe hebben ze hun wereldreis afgesloten. “Het was gezellig samen, maar soms ook heel spannend”, vertelt Trudy, die bekent dat ze eigenlijk niet zo’n avonturier is.
De eerste sponsor rit werd door Dirk gereden in 2007, samen met mijn zoon. Hierbij haalden ze € 135.000 op, waarvan twee kinderprojecten in Mongolië werden gerealiseerd. Het was zo’n groot succes dat ze er een vervolg aan wilden geven. Na hun pensionering besloten Trudy en Dirk een wereldreis te gaan maken om geld op te halen voor kinderprojecten in ontwikkelingslanden.
Vanaf 2012 zijn ze in vijf etappes de wereld over gereden, met twee keer een tussenjaar om bij de kleinkinderen te kunnen zijn en een pauze van twee jaar voor de restauratie van de T-Ford. Toen het echtpaar Regter in 2020 weer wilden starten, brak covid uit en het plan om de projecten in Mongolië te bezoeken moest een paar jaar worden uitgesteld. Ondanks de oorlog tussen Rusland en Oekraïne zijn ze op 4 april in China gestart om langs de projecten in Mongolië en via Rusland de oude zijderoute te rijden. Met de laatste route van 20.000 km haalden ze nog eens € 10.000 op voor de kinderprojecten in Mongolië.
Als vorsten onthaald
“Van ons eerste sponsorgeld is in het oosten een school gebouwd voor kinderen van 3 tot 7 jaar van nomaden die normaal geen onderwijs zouden krijgen. In de woestijn is een gebouw neergezet voor gehandicapte kinderen die daar dagbesteding en therapie krijgen en waar ondersteuning wordt gegeven aan kinderen met een achterstand. Ruim 100 kinderen worden daar nu begeleid. De overheid daar steekt geen geld in projecten voor kinderen met een lichamelijke of verstandelijke beperking. De ouders waren dan ook superblij en als dank kregen we Mongoolse kleding aangemeten die terplekke voor ons werd gemaakt.”
Gevaarlijke wegen
“De reis van 20.000 km ging voor de helft over onmogelijke wegen. We zijn over de Road to Hell en de Pamir Highway gereden, door gaten en scheuren met die kleine bandjes. Het was vreselijk. We hebben vele gescheurde banden gehad, een gebroken stuurstang in de woestijn en een gebroken achteras in Tadzjikistan. We reden soms op 4500 meter hoogte over wegen zo breed als een geitenpaadje. Gelukkig waren we goed voorbereid en had de volgauto 8 reservebanden mee.”
Op alle vlakken uitdagingen
“Niet alleen de wegen, maar ook het klimaat was een uitdaging. Van een sneeuwstorm in Mongolië bij -25 graden tot 40 graden in Turkije. In China moest Dirk een Chinees rijbewijs halen waarbij hij maar twee vragen fout mocht hebben tijdens het examen en géén herkansing kreeg. We zijn een hotel uitgezet omdat we ‘illegaal’ in Rusland zouden verblijven. We hebben door een rivier heen moeten rijden en hadden te maken met grenzen die dicht waren.”
Gastvrijheid was geweldig
“Daar tegenover staat dat we overal bijzondere mensen hebben ontmoet. Ondanks dat ze zelf alleen een kachel, een krukje en een kleedje hadden, mochten we toch blijven slapen en kregen we te eten. Na een kom dromedaris melk en bikkelhard brood met zure jakkaas, kun je wel weer intens verlangen naar je broodje van de lokale bakker.”
De laatste 6000 km werden Dirk en Trudy om de beurt door hun drie kinderen met hun gezinnen vergezeld in de volgauto. “Het onthaal bij thuiskomst was ontroerend”, vertelt Trudy met een traan in haar ogen, “na al die onbekende gebieden voelt Edam weer als een warme deken.” “We willen iedereen bedanken, we zijn als helden onthaald”, zegt Dirk. “Maar mijn grootste held van de reis is Trudy. Niet alleen de T-Ford moest het volhouden, zíj́ ook. Nu eerst de reis maar eens verwerken en lekker op de fiets naar de Beemster.”
U kunt Dirk en Trudy nog steeds sponsoren voor de kinderprojecten, meer informatie leest u op de website: www.modeltworldtour.com
Door: Marianne Klok
